پدافند موشکی در دریا (قسمت هفتم)

موشک‌های تاکتیکی هوا به سطح
‌این سلاح‌ها که از هوا پرتاب می‌شوند، بیشتر به منظور مورد حمله قرار دادن اهداف زمینی طراحی شده‌اند. آنها مشابه موشک‌های کروز هواپرتاب، اما دارای ابعادی کوچک‌تر و بردهای کوتاه‌تر می‌باشند. سکوی پرتاب این سلاح‌ها هواپیماهای تاکتیکی جنگنده بمب‌افکن بوده و دارای اشکالی از سیستم‌های هدایت رادیویی، لیزر، هدفیابی ضدتشعشع یا الکترو‌اپتیکی می‌باشند.
موشک‌هایی که نوع هدایت هدفیابی ضد‌تشعشع را حمل می‌نمایند، بیانگر بزرگ‌ترین تهدید برای انواع رادارهای صحنه نبرد در زمین و دریا محسوب می‌شوند. بیشتر موشک‌ها دارای بردی بیش از ١٠٠ کیلومتر می‌باشند. هواپیمایی که این موشک‌ها را در این فواصل شلیک خواهد نمود، عموماً خارج از محدوده عملکردی سیستم دفاع هوایی واقع می‌شود که به آن حمله کرده است. سیستم‌های هدایت‌شونده لیزری به واسطه برد کوتاهشان (عموماً کمتر از ١٠ کیلومتر) هواپیماهای مهاجم را در شرایط آسیب‌پذیری قرار می‌دهند.
سیستم‌های الکترواپتیکی یا هدایت‌شونده ویدئویی و نوع ضدتشعشع بیشترین بردهای دور ایستا را فراهم می‌آورند و هواپیماهای پرتاب‌کننده خود را کمتر در معرض خطر قرار می‌دهند. بعضی از سیستم‌های الکترواپتیکی بردهایی بیش از ١٠٠ کیلو‌متر را دارا هستند. موشک‌های تاکتیکی هوا به سطح همانند کروز، در حال هوشمندتر و ‌چند‌منظوره شدن، قابل اطمینان‌تر، دقیق‌تر و مهلک‌تر شدن هستند. توانایی‌های جدید احتمالاً شامل توانایی خود قفل شدن پس از شلیک و احتمالاً استفاده از سرهای جستجوگر دو حالته برای افزایش قابلیت اطمینان و توانایی سیستم می‌باشد.

 

پرنده‌های بدون سرنشین

پرنده‌های بدون سرنشین شامل آن دسته از هواپیمایی هستند که یا توسط اپراتور زمینی (‌خلبان) هدایت شده و یا در یک مسیر از پیش تعیین شده پرواز می‌نمایند. این سیستم طیف مختلفی از فعالیت‌ها را از مأموریت‌های کسب اطلاعات تا حمله و جنگ الکترونیک و فریب انجام می‌دهند.
این سیستم‌ها در ارائه خدمات کسب اطلاعات برای فعالیت مانند کشف، شناسایی، و مکان‌یابی هدف، هدفگیری سایر سیستم‌ها و ارزیابی میزان خسارات صحنه نبرد، نقش عمده‌ای را ایفا می‌نمایند. تکنولوژی‌های پیشرفته سنسورها و زنجیره انتقال اطلاعات باعث شده است تا هدفیابی به صورت زمان واقعی در اختیار نیروهای پشتیبانی آتش و هواپیماها توسط این سیستم‌ها صورت پذیرد. سطح مقطع راداری کم، سرعت پایین و علائم حرارتی نه چندان زیاد آنها را جهت شناسائی و مورد هدف قراردادن مشکل ساخته است. مسیرهای مختلف پروازی و استفاده از عوارض طبیعی نیز باعث افزایش مضاعف میزان نفوذ به منطقه دشمن از این سیستم می‌شود. ارتفاع عملکردی برای این سیستم‌ها بین ١٠٠٠ الی ٣٠٠٠ متر از سطح زمین است.
سیستم‌های بدون سرنشین بسته به نوع مأموریت خود محموله هایی چون دوربین های تلویزیونی دید در روز و مادون قرمز و دوربین‌های دارای فیلم (مأموریت‌های اکتشافی) را حمل می‌کنند. سایر گونه‌های اصلی از محموله‌های آنها می‌تواند ادواتی جهت جنگ الکترونیک، رادار، سرجنگی و غیره باشند.
بررسی‌ها بیانگر آن است که بسیاری از کشورها برنامه توسعه اینگونه هواپیما‌ها را در دستور کار خود داشته و علاوه بر وظیفه جمع‌آوری اطلاعات، نقش سیستم‌های جنگ الکترونیک، حمله زمینی، فریب و سرکوبی دفاع هوایی دشمن را به عهده آنها گذاشته‌اند. آنها حتی شرایطی مناسب برای تبدیل شدن به سیستم‌های موشکی کروز را دارند.