شناسائی موشک

برای یافتن و شناسائی کردن موشک‌ها و یا سکوهای پرتاب تهدید کننده، در نیرو تجهیزات زیادی از قبیل رادار‌، شنود راداری، سونار، رؤیت با چشم و دیگر حساسه‌ها وجود دارد.

رادارهای جستجوکننده هوایی دوربرد برای یافتن و ردگیری هدف‌های پروازی که ممکن است برای نیروی دریایی تهدید محسوب شوند، به کار گرفته می‌‌شوند.‌‌ رادارهای جستجوکننده سطحی برای یافتن و ردگیری هدف‌های سطحی یا پروازی در سطح پایین، که ممکن است برای نیروی دریایی تهدید باشند، به کار می‌‌روند.‌‌ غیر از مشاهده با چشم، از تجهیزات شنود راداری که دورترین میدان دید را فراهم می‌‌سازد، بایستی استفاده شود.‌‌ ادغام تجهیزات شنود راداری و کنترل انتشارات در هم ریختگی نیروهای خودی را قطعاً کاهش داده و سبب کم شدن مشکلات جستجو توسط گروه می‌‌گردد.‌‌

رادارهای جستجوی دریایی و تجهیزات جنگال به خاطر داشتن افق رادار پائین‌،‌ در برد محدودیت دارند.‌‌ استفاده از حسگرهای پروازی دامنه شناسائی را فوق‌العاده افزایش می‌‌دهد.‌‌

علاوه بر رادار و شنود راداری،‌ شناسائی دوست از دشمن و رهگیرهای بخصوص‌،‌ در شناسائی ناوهای خودی یا هواپیما و نقطه‌یابی آنها کمک می‌کنند.

وسایل صوتی مثل سونار و بویه‌های صوتی و ضد زیردریایی می‌‌توانند به روش غیرفعال جستجو کرده و در برخی مواقع سکوهای پرتاب موشک‌های زیرسطحی ویا سطحی را شناسائی کنند.‌‌

  شناسائی چشمی

تمام رادار‌های کنترل آتش باید با استفاده از فرستنده‌های هدفیاب یا از پست‌های دید‌بانی که با چشم اعلام خطر می‌‌کنند به سمت هدف به کار گرفته شوند.

  شناسائی از طریق کنترل آتش

وقتی اولین رادار کنترل آتش هدف را به دست آورد، سایر سیستم‌های کنترل آتش موجود باید به این سو هدایت شوند، به شرطی که وضعیت تجسس قطاع تهدید تنزل پیدا نکند.‌‌ معمولاً باید پرتاب کننده‌ به اولین سیستم کنترل آتش موشکی بر روی هدف قفل کند.‌‌ هر هدف باید با رگبار موشک دوبل و یا تیربار تا انهدام آن تعقیب شود.‌‌ در یک حمله چندگانه موشکی برای مقابله با حملات موشک‌های کوتاه برد باید از رگبار موشک تکی استفاده شود.‌‌ به این جهت که از درگیر شدن هر موشک کروز با یک موشک دفاعی مطمئن شود‌‌ (این محدودسازی به خاطر زمان سیکل پرتاب کننده لازم است). هدف‌های بعدی که متعاقباً شناسائی می‌شوند را می‌‌توان به طرق مختلف درگیر کرد‌:

1) کاربرهای رادار کنترل آتش ممکن است بتوانند مستقیماً از برد یک موشک به موشک بعدی که از همان سکوی مشخص پرتاب گردیده‌،‌ هدایت گردند؛ در صورتی که رادارهای کنترل آتش روی هدف قفل نگردند‌،‌ باید در سمت حمله و در یک دامنه انتخاب شده سدی از آتش به وجود آید.‌‌

2) با یافتن و به دست آوردن هدف‌های بعدی می‌‌توان مانند اولین هدف رفتار کرد.

  کشف

در صورت امکان‌،‌ جهت کاهش قطاع جستجو و با توجه به محدودیت‌های تعیین شده توسط طرح کنترل انتشارات می‌‌بایستی از رادار و روش‌های جستجو با چشم در تجسس مقدماتی از دشمن و نیز از داده‌های اطلاعاتی بهره‌برداری لازم به عمل آید.‌‌

شناسائی مثبت

به خاطر محدود بودن زمان واکنش موجود‌،‌ شناسائی مثبت سیستم‌های موشکی دشمن باید هرچه سریع‌تر صورت گیرد.‌‌ نشانه‌های یک عمل خصمانه باید طبق وضعیت تهدید جاری و قواعد درگیری تحلیل گردد.‌‌ داشتن درک کامل از تاکتیک‌های پرتاب موشک دشمن ممکن است اجازه شناسائی یک حمله را قبل از پرتاب میسر سازد.‌‌

علاوه بر آن‌،‌ ادغام اطلاعات دریافتی از دشمن از طریق رادار، چشم و یا شنود راداری با یکدیگر ممکن است اجازه دهد که نحوه دفاع مناسب بدون نیاز به شناسائی‌های بیشتر تعیین گردد.‌‌

شناسائی مثبت بایستی توسط حداقل یکی از موارد زیر مورد تائید قرارگیرد‌:

1) دریافت پاسخ منفی از سیستم شناسایی دوست از دشمن؛

2) کشف سرعت بسیار زیاد (زیر سرعت صوت و یا بالای آن) و در ارتفاع کم یا دیگر علائم موشک تهدید؛

3) دریافت خصوصیات تهدید از سیستم شنود راداری؛

4) دید چشمی؛

5) اطلاعات نظامی؛

6) خصوصیات صوتی؛

7) تائید فرمانده تاکتیکی؛

 هدفیابی

در هدفیابی، مختصات یک هدف تعیین و مشخص می‌‌شود و این موضوع اولین قدم برای تصمیم‌گیری برای هدایت و یا حمله به هدف می‌باشد. حساسه‌ها برای تعقیب مستمر و هدایت به سمت هدف بر روی هدف قفل نموده و در لحظه مناسب به سمت آن شلیک می‌‌کنند.

برای درگیری با هدف، اطلاعاتی از قبیل برد، ارتفاع، سمت و سرعت و.‌‌.. مورد نیاز می‌باشد. دستگاه‌هایی از قبیل رادار، تلویزیون، حساسه‌های مادون قرمز و GPS این نیازها را تأمین می‌‌کنند. با عنایت به قابلیت تحرک زیاد نیروهای نظامی در جنگ‌های امروزی، ضرورت استفاده از حساسه‌هایی که بتوانند اطلاعات مربوط به هدف را به صورت دیجیتالی به مراکز ستادی و تصمیم گیری ارسال نمایند، بیش از گذشته نمایان گردیده است.

 هدایت نهایی

اختلاف زمینه تصویر و رنگ آن، علائم گرمایی، انعکاس‌های راداری و لیزری، از جمله خصوصیات یک هدف برای هدایت سلاح به سمت آن می‌باشد.

برای هدایت موشک، بمب هوشمند و.‌‌.. علیه هدف، سامانه‌های هدایتی مختلف مورد استفاده قرار می‌‌گیرد.

  حساسه‌ها یا آشکارسازها

مهم‌ترین رابط و عامل در زنجیره اطلاعات در طول شناسایی حساسه‌ها می‌‌باشند.

مهم‌ترین حساسه‌ها عبارت است از:

1) چشم انسان

2) عکسبرداری

3) تلویزیون

4) تشدید کننده‌های تصویری

5) سیستم‌های مادون قرمز

6) سیستم‌های لیزری (مسافت‌یاب، هدفیاب و اسکنر خطی)

7) رادار

8) رادیومتری میکروویو

مقدار دمای اشیا در هدف‌های ساخت بشر، اغلب بیشتر از مقدار دمای زمینه هدف می‌باشد. بنابراین، تشعشعات منتشره از هدف، اکثراً بیشتر از تشعشعات زمینه می‌باشد.

اشیای طبیعی، دارای دمایی در حدود 25 الی 300 درجه کلوین می‌‌باشند. تمام اشیای با دمای صفر تا 273- درجه کلوین تشعشعات الکترو مغناطیسی از خود صادر می‌‌کنند.