گسترش سلاح‌های پیشرفته و موشک‌های کروز و هواپیماهای بدون خلبان رزمی و شرایط خاص درگیری در محدوده 200 مایلی ساحل باعث گردیده که نگرشی نوین به موضوع خودکفایی ناوگان در دفاع هوایی حاصل شود. این نگرش متمرکز بر حصول اطمینان از قابلیت هدایت و کنترل عملیات دریایی در چنین شرایطی است. در محیط پر تنش و ناامن و پوشش داده شده ساحلی که در برد هواپیماها و سلاح‌ها و موشک‌های دشمن است، فشار بسیاری بر سیستم‌های کشف، ردگیری و درگیری سریع ضد‌هوایی و نیز نیروی انسانی وارد می‌گردد.

اجراءِ عملیات در چنین محیطی در برابر موشک‌های پیشرفته کروز و هواپیماهای مجهز به تکنیک‌های نفوذپذیری چون پرواز در ارتفاع کم، مانورهای با سرعت بالا و اقدامات فریبنده‌، ‌می‌تواند پیشرفته‌ترین سیستم نیروی دریایی را به چالش بکشد.

ادغام و تکامل رادارهای موجود، سلاح‌ها، و سیستم‌های الکترونیکی و استفاده از سنسورهای جدید و پردازش داده‌ها ‌می‌توانند توانایی ناوگان برای مقابله با این تهدیدها را در کوتاه مدت فراهم نموده و انتظار می‌رود که به مرور پیشرفت‌های بعدی حاصل شود.

اجراء عملیات در چنین محیطی در برابر موشک‌های پیشرفته کروز و هواپیماهای مجهز به تکنیک‌های نفوذپذیری چون پرواز در ارتفاع کم، مانورهای با سرعت بالا و اقدامات فریبنده‌، ‌می‌تواند پیشرفته‌ترین سیستم نیروی دریایی را به چالش بکشد.

ادغام و تکامل رادارهای موجود، سلاح‌ها و سیستم‌های الکترونیکی و استفاده از سنسورهای جدید و پردازش داده‌ها ‌می‌توانند توانایی ناوگان برای مقابله با این تهدیدها را در کوتاه مدت فراهم نموده و انتظار می‌رود که به مرور پیشرفت‌های بعدی حاصل شود.