هوانیروز و امداد رسانی
یکی از عوامل موثر در امداد رسانی به مجروحان، خلبان های ما بودند. هلیکوپترهای هوانیروز به سرعت در نزدیک ترین نقطه ی خط مقدم و در کنار چادرهای امداد می نشستند و مجروحان را در سریع ترین زمان به عقب تخلیه می کردند. در واقع به علت فداکاری پزشکان و پزشکیاران در خط مقدم و جسارت خلبانانی که در تیررس خمپاره ها و حتی تفنگ های کالیبر نیمه سنگین دشمن بودند، مجروحین ما به سرعت به مراکز درمانی تخصصی می رسیدند.
همین سرعت عمل از زنجیره ی اول انتقال مجروح تا انتها، باعث کاهش تلفات ما شده بود و البته در این مسیر تعدادی از خلبان های ما به شهادت رسیدند. وقتی مجروح به اهواز و دزفول می رسید، در آنجا هواپیمای c-130 آماده بودند تا آنها را سریعا به بیمارستان های شهرهای مختلف منتقل کنند و در آنجا هم پزشکان و پرستاران به صورت شبانه روزی آماده بودند و می دویدند تا کارهای مجروحان را به انجام برسانند.
فردا شهید می شوم
شهید سرلشکر خلبان “سید حسن سجادی نیاکی” از خلبانان شجاع و دلاور هوانیروز بود که شهادت خود را از قبل به همکارانش خبر داده بود. آنچه در پی می آید نحوه شهادت آن عزیز فداکار به نقل از کمک خلبان وی، سرهنگ جانباز “سیف اله اشرفی” می باشد:
یک شب در منطقه عملیات در محل کمپ هوانیروز ، دیدم شهید سید حسن سجادی نیاکی حوله ای روی سرش انداخته است. ما سر به سرش گذاشتیم و با او شوخی کردیم. گفت: باور نمی کنید ، نکنید من غسل شهادت کردم و فردا به شهادت میرسم!
گفتیم اولا فردا عملیات نیست ثانیا تو خلبان هلی کوپتر رسکیو هستی یعنی هلی کوپتر 214 که در عملیات شرکت ندارد و فقط در صورت بروز سانحه به کمک ما می شتابد.
گفت: نه تنها شهید می شوم بلکه سر من هم از تن جدا می شود.
ما بیشتر تعجب کردیم که عجب حرفی می زند! هم از شهادتش خبر می دهد و هم نوع شهادتش را می گوید. آن شب حال عجیبی داشت ولی ما متوجه نبودیم. تا صبح به راز و نیازی عاشقانه پرداخت که هم اش با اشک و سوز همراه بود.
صبح روز بعد در منطقه سوسنگرد، عملیاتی علیه عراقی ها آغاز شد. صدای شلیک گلوله و غرش توپخانه ها قطع نمی شد. تانک ها تیر اندازی می کردند. بوی دود و باروت همه جا را فرا گرفته بود. از هوانیروز تقاضای آتش پشتیبانی شد. نوبت حماسه آفرینی خلبانان های هوانیروز رسیده بود. خلبان های فداکار که همیشه آماده ی عملیات بودند، دوان دوان به سمت هلی کوپتر کبری دویده و با سرعت به سمت سوسنگرد پرواز کردند. دشمن بعثی آخرین تلاش خود را برای شکستن مقاومت دلیرانه ی نیرو های جان بر کف اسلام
انجام می داد هلی کوپتر ها با شیرجه و هدف گیری دلاورانه، آتش خود را روی تانک های عراقی گشوده و آنها را زیر رگبار گلوله و موشک قرار داده بودند.دشمن مذبوحانه سعی می کرد مقاومت نماید اما دیگر فایده ای نداشت. هلی کوپتر ها بدون توجه به حجم آتش انبوهی که به سمت آنها شلیک می شد مشغول تار و مار نمودن دشمن شدند.
ناگهان یکی از هلی کوپتر های کبری مورد اصابت گلوله های ضد هوایی دشمن قرار گرفت و به سختی خود را عقب کشید و فرود آمد. خلبان و کمک خلبان به سختی مجروح شده بودند. فرمانده تیم با بی سیم درخواست کمک کرد.
ما که با هلی کوپتر رسکیو مشغول پرواز بودیم سریعا خود را به محل رساندیم. تیربار ها و ضد هوایی های دشمن مرتب کار می کردند. “سرهنگ سید حسن سجادی نیاکی” به من گفت: دارم محل سانحه را میبینم. باید سریعا به کمک بشتابیم.
دور زدیم و با سرعت به سمت آن پرواز کردیم. نزدیک محل سانحه ارتفاع را کم و سعی کردیم در میان آتش و دود فرود بیاییم که ناگهان هلی کوپتر تکان شدیدی خورد.
دیدم کنترل از دستم خارج شده است. مرتب سجادی را صدا میزدم اما جوابی نمی شنیدم. به خود نگاه کردم. غرق خون بودم. به هر زحمتی بود سعی کردم هلی کوپتر را کنترل کنم. پرنده اهنین به چپ و راست میرفت و نا فرمانی می کرد و کنترل آن دشوار بود. با آخرین رمق، محکم دسته های فرمان را گرفتم و کمی عقب تر، اسکی های هلی کوپتر به سختی به زمین رسید و فرود آمد.
رزمندگان به سمت ما دویدند. آتش از هلی کوپتر بلند بود. مرا از میان آهن پاره ها بیرون کشیده و روی دست گرفتند. آهسته نگاهی به جایگاه استاد پرواز خود خلبان سید حسن سجادی نیاکی انداختم. جایش خالی بود. رزمندگان قامت رشید و اندام ورزیده ی یار همیشگی و هم رزم را از کابین خلبان بیرون آورده و میخواستند آهسته روی زمین بگذارند همه یا حسین می گفتند. دقت کردم. به ناگاه دیدم بدن بدون سر است و خون از رگ های بریده ی او بر زمین می ریزد.
به یکباره یاد سخنان شب قبل سید حسن افتادم. خدای من پس سر او کجاست؟ معلوم شد با گلوله مستقیمی که تانک دشمن به سمت هلی کوپتر ما شلیک کرده است، سر شهید سجادی نیاکی از بدنش جدا شده است.
دوستان همان طور که داشتند آتش هلی کوپتر را خاموش می کردند، اشک های خود را نیز پاک می کردند و همه با هم دم گرفته بودند: السلام علیک یا ثارالله و ابن ثاره. السلام علیک یا ابا عبدالله(ع)
سلام بر آن بدن های پاره پاره و سلام بر رگهای بریده و قطع شده….