پرچم ایران و تمثال حضرت امام خمینی(ره) در تنگه چزابه
همیشه اصرار داشتم در هر جایی که از اشغال دشمن ازاد میکنیم، بلافاصله پرچم خوش رنگ ایران را نصب کنم و چزابه یکی از آن مکان ها بود که در نقطه صفر مرزی قرار داشت. چزابه نام منطقه ای در 17 کیلومتری شمال غربی شهر بستان می باشد. اگرچه آنجا به نام تنگه معروف بود ولی کوه ودره به آن معنا نداشت بلکه در شمال و جنوب دارای عوارض طبیعی صعب العبوری بود. در شمال چزابه تپه های رملی و در جنوب آن، هورالعظیم قرار داشت و بین این دو مانع طبیعی، زمینی بود در تنگ ترین قسمت حدود یک ونیم کیلومتر عرض داشت که به آن تنگه چزابه می گفتند. آزاد سازی تنگه چزابه، از دستاوردهای عملیات طرق القدس بود.
بلافاصله بعد از فتح آنجا و زدن خاکریز پرچم جمهوری اسلامی را نصب کردم. همیشه یک عکس بزرگ از امام خمینی (ره) داشتم که کنار پرچم و بالای خاکریز و سنگر خود نصب می کردم. از دو دستگاه آمبولانس چرخ دار یکی جیپ کا.ام ودیگری لندروری که از عراقی ها غنیمت گرفته بودیم به عنوان آمبولانس استفاده می کردم. آن ها را روی جاده بستان گذاشته بودم. نفربر ها افراد مجروح را تا آنجا می آوردند و از آنجا آنجا آنها را آمبولانس ها به شهر بستان که بهداری تیپ آنجا قرار داشت تخلیه می کردیم. پرچم ایران و عکس امام خمینی(ره) راهنمای خوبی برای تاره وارد های جبهه بود وهمه با توجه به موقعیت آن به هم آدرس می دادند.
راننده آمبولانس های ما سرباز های وظیفه “سعید مزدباف” اهل شوشتر و “حسین شجاعی باغینی ” بودند. حسین شجاعی بعداً در عملیات رمضان به شهادت رسید.
هر دو بسیار شجاع وجسور بودند به طوری که در زیر آتش شدید، مجروحان و بیماران را تخلی کرده و بر می گشتند. حتی گاهی در نیمه های شب مجروحان را با چراغ خاموش می بردند که کار بسیار سخت و خطرناکی بود.
راننده نفربر “محمد یامی” اهل ایوانکی بود که او هم در کارش بسیار وارد و خیلی منظم بود. حتی در خط مقدم، نفربرش همواره مرتب و تمیز بود و چند بار هم تشویق شده بود. همین آماده به کار بودن او ، چند بار جان رزمندگان را نجات داده بود چون همیشه از خط مقدم و زیر آتش مستقیم گلوله ها و موشک های ضد تانک می آمد. ما مجروحان را یک یک از روی زمین جمع می کردیم و او آنها را به عقب منتقل می کرد.