با رفتن آمریکائی ها، آموزش کماکان ادامه داشت. با راه انداختن دستگاه سیمیلاتور (خودم راه انداختم)، حدود 6۰درصد پرواز و آموزش اینها روی این دستگاه بود، هنوز هم هست. خاطرهای را عرض کنم، خدا رحمت کند شهید وطن پور را، یک روز با یکی از شاگردهایم پرواز می کردم، آخرین پرواز ما بود. (بعد از این پرواز، خلبانی او را می بایستی تایید می کردم تا پروانه خلبانی او صادر گردد). از او خواستم، برود در فلان نقطه (مکانی بود در ارتفاع 10 هزار پائی و تنها محلی بود که بالگرد قادر بود در آن منطقه کوهستانی فرود آید). برابر روش نقشه را باز کرد و با توجه به موقعیت خودش و هدف تعیین شده، گرای لازم را برای پرواز مشخص نمود. از او سوال کردم نقطه ات را می بینی، پاسخ مثبت داد.گفتم پس نقشه را جمع کن و برو به طرف هدف. نقشه را جمع کرد و گفت نقطه مورد نظر اون کوه سیاه هست.گفتم بارک ا… برو اونجا و البته موارد درکوه پرواز کردن را برای من تشریح کن و بعد برو روی هدف بنشین.گفت اطاعت می شود. چه کارهایی باید می کرد؟ باید میرفت روی کوهستان پرواز می کرد، بالگردرا تا حد مورد لزوم بالا می برد و از مسافت خاصی (قبلا آموزش داده بودم) و با زوایه خاصی به سمت هدف رفته، پهلو می گرفت. بعد از کم کردن ارتفاع، در حال انجام این کارها بود که به یکباره باید از کوه هم رد می شد، پاورش را می کشید تا بفهمد می تواند روی آن نقطه فرود بیاید یا نه. بالگرد مشکل پیدا کرد، کنترل بالگرد را تقریبا ازدست را داده بودیم. هدایت بالگرد در را شخصا در اختیار گرفتم. گفتم فرامین با من، می دانستم که به جز آن نقطه در هیچ کجای این منطقه کوهستانی قادر به فرود نیستیم. بلافاصله به پایگاه وضعیت اضطراری اعلام کردم. انگار از اگزوز بالگرد یک توپ 1۰۵ شلیک می شود، چه اتفاقی می افتد، مقدار بنزین و هوا به صورت ناهماهنگ داخل سیستم احتراق می شود ونمی تواند خوراکش را درست بردارد، در نتیجه چند صدای شدید و وحشتناک از اگزوز خارج شده و بالگرد خاموش شد. روی تجربیات قبلی و البته به لطف خدا بالگرد را روی همان نقطه هدف فرود آوردم، ولی دم بالگرد طرف دره بود و احتمال کله کردن آن وجود داشت. به کمک گفتم سریع بپر پائین و خودت را از ملخ بالگرد آویزان کن (خوشبختانه وزنش زیاد بود) تا از کله کردن و سقوط بالگرد به دره جلوگیری شود. در همین گیرو دار دیدم یک فروند 21۴ بالای سرم هست (برای کمک به ما آمده بودند). با فاصله کمی از ما نشست، یک مرتبه دیدم یک نفر در سرازیری به سمت ما می دود، خدا خدا کردم که پرت نشه، با خودم گفتم این کیه خودشو به خطر انداخته و به سمت ما می آید.خدای من به زمین نخورد.  ولی گفتم هرکس هست ورزیده است. نزدیک تر که شد، دیدم وطن پور است (معاون مرکز). گفت آرتیم چطوری، گفتم به جز اینجا در هیچ جا قادر به نشستن نبودم، بالگرد هم سالم سالمه.گفت،درود به شرفت. من بیش از 7۰۰۰ ساعت در طول خدمتم پرواز کردم، به دفعات با وضعیت های دشوار و خطرناک مواجه شدم، ولی بحمدلله حتی یکبار هم سانحه ندادم ( در عمان، پاکستان، در آموزشی ها)، وطن پور گفت فقط شنوک باید بیاید، بچه های فنی هم بیایند، شنوک این را بلندکند و ببردتو پایگاه به زمین بگذارد. با پایگاه تماس گرفت و دستورات الزم را برای تخلیه بالگرد داد. با هم رفتیم به طرف 21۴ سوارشدیم، گفت بریم بیمارستان، گفتم نیازی نیست. رسیدیم به پایگاه ومستقیما رفتیم خدمت عقیقی روان، تا مرا دید گفت، واقعا گل کاشتی توی این وضعیت ، تو را نباید از دست می دادیم. خداروشکر، هم تو را داریم هم بالگرد سالم را، گفتم فقط یک خلبان کاربلد با شنوک بفرستید تا بالگرد را سالم بیاورند. فوری از سرهنگ گرانمایه(فرمانده کل هوانیروز بود)تقاضا نمودند، یک وینگ شکسته و یک وینگ طلائی کوچولو برای من اقدام نمایند. خدا رحمت کند شهید وطن پور را خدا بیامرزدش، خیلی آدم خوبی بود، خیلی فرمانده خوبی بود. مردم دار بود، می فهمید یک استاد خلبان یا یک شاگرد چه مشکلی دارد. حکم تشویقی را برای من به اصفهان آوردند در یک صبحگاه عمومی و با یک تشریفات خاصی، حکم را به من دادند، و بعد همه یگان های مستقر در میدان از جلو من رژه رفتند (خود وطنپور هم در جلوی همه، نفر اول، رژه رفت). یک بار هم شهید رجایی در بازدیدی که از پایگاه داشتند، خدمتشان رسیدم و موقعیتی دست داد تا همراه با دیگر همکاران یک عکس یادگاری بگیریم.